Λασκό

(Lascaux). Σπήλαιο της νοτιοκεντρικής Γαλλίας, στον νομό της Δορδόνης. Ανακαλύφθηκε το 1940 από τέσσερα παιδιά και αποδείχτηκε πλουσιότατο σε βραχογραφίες της μαγδαλήνιας περιόδου (περ. 13000 π.Χ.). Αποτελείται από πολλές συνεχόμενες αίθουσες, μερικές από τις οποίες είναι υπόγειες και δυσπρόσιτες, με τα τοιχώματά τους γεμάτα από εγχάρακτες και ζωγραφισμένες μορφές ζώων σε σειρά ή σε αγέλες. Όλα τα ζώα (ελάφια, άλογα, ταύροι) αποδίδονται με ζωηρά χρώματα, συχνά σε μεγάλες διαστάσεις (μήκος 3-5 μ.), με έντονη δήλωση της κίνησης και με εκπληκτική εκφραστική δύναμη. Το σπήλαιο θα πρέπει να είχε χρησιμοποιηθεί για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα για την τέλεση μαγικών λειτουργιών. Τα ζώα παριστάνονται συχνά χτυπημένα από βέλη, καταδεικνύοντας ότι οι βραχογραφίες είχαν σκοπό να εξασφαλίζουν στους κυνηγούς άφθονο κυνήγι μέσω της μυστηριακής τους δύναμης. Μαγική έννοια ενυπάρχει επίσης στη δραματική σκηνή όπου ένας πληγωμένος ταύρος με ανοιγμένη την κοιλιά και τα σπλάγχνα βγαλμένα έξω χτυπά με τα κέρατά του τον πεσμένο στη γη κυνηγό, μία από τις σπάνιες ανθρώπινες μορφές στη βασικά ζωομορφική τέχνη της ανώτερης παλαιολιθικής περιόδου. Εξαίρεση για την τέχνη της εποχής αυτής αποτελεί το γεγονός ότι σε ορισμένα τμήματα του σπηλαίου του Λ. οι μορφές φαίνονται κατανεμημένες στα τοιχώματα σχεδόν με διακοσμητική πρόθεση, υποδεικνύοντας ανυπαρξία κάποιου καθορισμένου σχεδίου. Τη δεκαετία του 1960 αποφασίστηκε η απαγόρευση εισόδου στο σπήλαιο για λόγους προστασίας των βραχογραφιών, ενώ για τους πολυάριθμους επισκέπτες κατασκευάστηκε ένα αντίγραφό του, το 1983, σε μικρή απόσταση από εκεί (Lascaux II). Τέσσερα χρόνια νωρίτερα, το 1979, το σπήλαιο είχε χαρακτηριστεί από την ΟΥΝΕΣΚΟ μνημείο παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς. Το σπήλαιο του Λασκό, που ανακαλύφθηκε το 1940, έχει χαρακτηριστεί ως «Καπέλα Σιξτίνα της προϊστορίας», για τις περίφημες ζωόμορφες και ανθρωπόμορφες παραστάσεις των τοιχωμάτων και της οροφής του.